Δημοσιεύθηκε στην Μακεδονία της Κυριακής, σελίδα 2
11 Φεβρουαρίου 2007
του Λεόν Σαλτιέλ
Σε μία πρόσφατη επίσκεψή μου στην Πράγα, έμαθα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το πως η Βιέννη αντιλαμβάνεται το γεωπολιτικό της ρόλο και τις κινήσεις που κάνει σε αυτόν τον τομέα.
Πιο συγκεκριμένα, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989, η Αυστρία κινήθηκε στρατηγικά, ώστε να γίνει το σημείο αναφοράς όχι μόνο για τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης αλλά και για τα γειτονικά μας Βαλκάνια.
Το αεροδρόμιο της Βιέννης εδώ και παραπάνω από 10 χρόνια διαθέτει ένα υπερσύγχρονο συνεδριακό κέντρο και χώρους γραφείων που εξυπηρετούν τις ανάγκες των εμπορικών επισκεπτών. Ένας νέος επιβατικός σταθμός άρχισε να κατασκευάζεται το 2006 ώστε να ανταποκριθεί στην αυξημένη κίνηση (17,3 εκατ. επιβάτες το 2006) αλλά και για να μπορεί να εξυπηρετεί τα νέα μεγάλα επιβατικά αεροσκάφη τύπου Airbus A380. Με 42 προορισμούς προς την Ανατολική Ευρώπη, το αεροδρόμιο της Βιέννης καυχιέται ότι αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Ο Δήμος Βιέννης δε θα μπορούσε να είναι απών. Οι δημοτικές αρχές της πόλης, αντιλαμβανόμενες τις προοπτικές που ανοίγουν οι νέες οικονομίες της Ανατολικής Ευρώπης—ιδίως τώρα που οι περισσότερες από αυτές είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης—έχουν ανοίξει γραφεία συνεργασίας και δημοσίων σχέσεων σε 11 χώρες. Από την Σερβία και την Βουλγαρία ως και την Ρωσία, σκοπός των γραφείων αυτών είναι να χτίζουν το προφίλ της Βιέννης στις χώρες αυτές, να αναζητούν τομείς οικονομικής, εκπαιδευτικής και καλλιτεχνικής συνεργασίας, να διαφημίζουν εκδηλώσεις που διοργανώνονται στη Βιέννη και να λειτουργούν ως σύνδεσμοι με τις τοπικές δημοτικές αρχές, τους δημοσιογράφους και τους οικονομικούς παράγοντες.
Βέβαια, πόλεις όπως η Πράγα έχουν ήδη χαράξει τη δικιά τους στρατηγική για το μέλλον. Με ένα μεγάλο ιστορικό κέντρο προστατευμένο από την UNESCO και πλούσια καλλιτεχνική και πολιτιστική σκηνή, η Πράγα αποτελεί την έκτη Ευρωπαϊκή πόλη σε αριθμό επισκεπτών μετά το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη και το Βερολίνο. Για το Βελιγράδι ή τη Μπρατισλάβα όμως, η Βιέννη αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και μια σημαντική πηγή τεχνογνωσίας και διασυνδέσεων.
Ενδιαφέρουσες ιδέες και για τους εν τη πόλη δημοτικούς μας άρχοντες.
Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2007
Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2007
Ο ΟΗΕ, η Θεσσαλονίκη και 5 εκατομμύρια δολάρια
Δημοσιεύθηκε στην Μακεδονία της Κυριακής
28 Ιανουαρίου 2007
του Λεόν Σαλτιέλ
Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στο επίκεντρο ενός οικονομικού σκανδάλου στον ΟΗΕ που περιέχει ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς, ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, εκφοβισμούς υπαλλήλων, καταστροφή λογιστικών αρχείων, ακριβοπληρωμένους συμβούλους χωρίς συγκεκριμένα καθήκοντα καθώς και ένα εκτεταμένο δίκτυο πελατειακών σχέσεων. Μήλο της έριδος αποτελούν 5 εκατομμύρια δολάρια που η Ελληνική κυβέρνηση παραχώρησε στον ΟΗΕ για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων του Κέντρου για τον Επαγγελματισμό στον Δημόσιο Τομέα, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το Κέντρο αυτό ιδρύθηκε το 1999 με σκοπό να προωθήσει τον επαγγελματισμό και καλές πρακτικές στη δημόσια διοίκηση σε κράτη των Βαλκανίων και άλλων χωρών της περιοχής.
Με εκτεταμένα δημοσιεύματα στον Αμερικανικό τύπο ξετυλίγεται το μακρύ νήμα της διαφθοράς και κακοδιαχείρισης που επικρατούσε σε τμήμα του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, που ανήκει στη Διεύθυνση Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων. Ο Ιταλός διευθυντής του εν λόγω τμήματος, Γκουίντο Μπερτούτσι, που ειρωνικά έχει σαν σκοπό την προώθηση της διαφάνειας και της υπευθυνότητας στις χώρες μέλη του, φέρεται να προωθούσε συστηματικά προγράμματα και πρακτικές που ωφελούσαν την Ιταλική κυβέρνηση και Ιταλούς υπηκόους. Σύμφωνα με τον Έλληνα πρώην διευθυντή του Κέντρου Πάνο Λιβεράκο, ο κ. Μπερτούτσι υπονόμευε και σαμπόταρε τις ελληνικές πρωτοβουλίες υπέρ ενός ανταγωνιστικού Κέντρου που ίδρυσε το 2002 η Ιταλία στην Νάπολι με παρόμοιους σκοπούς με αυτό της Θεσσαλονίκης.
Με επιστολές τους, τόσο ο Έλληνας Υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος, όσο και στελέχη της Αμερικανικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ ζητούν πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και επιστροφή των όποιων χρημάτων περίσσεψαν (που υπολογίζονται σε 1,45 εκατ. δολάρια). Σε απάντησή του στον Έλληνα υπουργό, ο αρμόδιος Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας Κρίστοφερ Μπέρνχαμ—ο οποίος εντωμεταξύ έχει αποχωρήσει από τον ΟΗΕ για τον ιδιωτικό τομέα—παραδέχτηκε ότι τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων κακοδιαχειρίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για άλλους σκοπούς, και εξέφρασε την ελπίδα ότι η εσωτερική έρευνα του ΟΗΕ θα δώσει τα απαραίτητα στοιχεία στην Ελληνική κυβέρνηση για την απόδοση ευθυνών.
Το Κέντρο της Θεσσαλονίκης έκλεισε τελικά τον περασμένο Οκτώβριο, με μεγάλη καθυστέρηση από την προσυμφωνημένη ημερομηνία, με πρόσθετο κόστος 16 χιλιάδες δολάρια το μήνα για τον Έλληνα φορολογούμενο. Η τελική έκθεση των εσωτερικών ελεγκτών του ΟΗΕ αναμένεται τις επόμενες εβδομάδες…
28 Ιανουαρίου 2007
του Λεόν Σαλτιέλ
Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στο επίκεντρο ενός οικονομικού σκανδάλου στον ΟΗΕ που περιέχει ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς, ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, εκφοβισμούς υπαλλήλων, καταστροφή λογιστικών αρχείων, ακριβοπληρωμένους συμβούλους χωρίς συγκεκριμένα καθήκοντα καθώς και ένα εκτεταμένο δίκτυο πελατειακών σχέσεων. Μήλο της έριδος αποτελούν 5 εκατομμύρια δολάρια που η Ελληνική κυβέρνηση παραχώρησε στον ΟΗΕ για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων του Κέντρου για τον Επαγγελματισμό στον Δημόσιο Τομέα, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το Κέντρο αυτό ιδρύθηκε το 1999 με σκοπό να προωθήσει τον επαγγελματισμό και καλές πρακτικές στη δημόσια διοίκηση σε κράτη των Βαλκανίων και άλλων χωρών της περιοχής.
Με εκτεταμένα δημοσιεύματα στον Αμερικανικό τύπο ξετυλίγεται το μακρύ νήμα της διαφθοράς και κακοδιαχείρισης που επικρατούσε σε τμήμα του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, που ανήκει στη Διεύθυνση Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων. Ο Ιταλός διευθυντής του εν λόγω τμήματος, Γκουίντο Μπερτούτσι, που ειρωνικά έχει σαν σκοπό την προώθηση της διαφάνειας και της υπευθυνότητας στις χώρες μέλη του, φέρεται να προωθούσε συστηματικά προγράμματα και πρακτικές που ωφελούσαν την Ιταλική κυβέρνηση και Ιταλούς υπηκόους. Σύμφωνα με τον Έλληνα πρώην διευθυντή του Κέντρου Πάνο Λιβεράκο, ο κ. Μπερτούτσι υπονόμευε και σαμπόταρε τις ελληνικές πρωτοβουλίες υπέρ ενός ανταγωνιστικού Κέντρου που ίδρυσε το 2002 η Ιταλία στην Νάπολι με παρόμοιους σκοπούς με αυτό της Θεσσαλονίκης.
Με επιστολές τους, τόσο ο Έλληνας Υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος, όσο και στελέχη της Αμερικανικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ ζητούν πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και επιστροφή των όποιων χρημάτων περίσσεψαν (που υπολογίζονται σε 1,45 εκατ. δολάρια). Σε απάντησή του στον Έλληνα υπουργό, ο αρμόδιος Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας Κρίστοφερ Μπέρνχαμ—ο οποίος εντωμεταξύ έχει αποχωρήσει από τον ΟΗΕ για τον ιδιωτικό τομέα—παραδέχτηκε ότι τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων κακοδιαχειρίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για άλλους σκοπούς, και εξέφρασε την ελπίδα ότι η εσωτερική έρευνα του ΟΗΕ θα δώσει τα απαραίτητα στοιχεία στην Ελληνική κυβέρνηση για την απόδοση ευθυνών.
Το Κέντρο της Θεσσαλονίκης έκλεισε τελικά τον περασμένο Οκτώβριο, με μεγάλη καθυστέρηση από την προσυμφωνημένη ημερομηνία, με πρόσθετο κόστος 16 χιλιάδες δολάρια το μήνα για τον Έλληνα φορολογούμενο. Η τελική έκθεση των εσωτερικών ελεγκτών του ΟΗΕ αναμένεται τις επόμενες εβδομάδες…
EU must speak out on human rights
Published in the European Voice
Vol. 12 No. 44 : 30 November 2006
http://www.europeanvoice.com/
By Leon Saltiel
The United Nations Human Rights Council convenes for its third session at the Palais des Nations in Geneva this week and is expected to discuss human rights issues. Few will be surprised if it does nothing of the kind.
The council replaced the discredited UN Commission on Human Rights. But in the first five months of its existence, says Human Rights Watch, “the new council has already garnered a level of condemnation that its predecessor took decades to achieve”.
It bluntly fingers EU “anemia” as one of the main reasons why the new body has become the creature of the Organisation of the Islamic Conference (OIC). This has effectively seized control of both its membership and agenda.
Where is the EU in this sorry story? European diplomats are being careful not to mix it with the OIC, arguing that the first priority is to build strong institutions for this new world forum. The results have so far been predictable: a continuous stream of censures for Israel and something close to radio silence, unless you listen
very carefully, on Darfur.
EU passivity coupled with the fact that the US has elected to stay out of the council, have put western democracies on the back foot. For all the earnest talk about building a durable structure, European influence on the shape of the new institution is minimal.
One of the EU’s evident weaknesses in such multilateral fora is its rotating presidency. How to speak with one voice on behalf of – soon – 27, proud and diverse nations? The EU presidency has been called a “source of instability and discontinuity”, not least because its impact keeps changing, depending on the clout and political inclinations of whichever country happens to hold it.
Often, when certain issues are discussed in the UN plenary, the EU is unable to express an opinion because its membership has not reached consensus. At other times, the positions it adopts are feeble.
Finding excuses for all this is easy. But the remedy, or at least a partial one, is hardly very complicated. The EU presidency, supported by a strengthened troika, could ensure it prepared a coherent position by taking a look at the agenda – the issues are known in advance – and co-ordinating the EU position ahead of the
meetings. The Geneva-based ambassadors could also do better to support this effort.
The OIC manages, after all, often lining up two dozen of its members to monopolise the debate and dominate debates. If that is not to become the norm, the EU has to adopt a more forceful approach, making sure its presidency is among the first to address the UN plenary and to set out coherent and principled policies from
the beginning. Individual EU member states should be encouraged to take the floor and reinforce the EU message.
Nor is the EU showing much energy or imagination about marshalling support from Latin American, African, and Asian states. Consultation with democratic states around the world needs to be formalised and the EU should reward progress in human rights performance and a constructive approach in multilateral fora.
The failure to build that kind of alliance, or to assert itself at all effectively at the Human Rights Council, suggests an alarming failure of political will. Even without a constitution and the appointment of an EU foreign minister, Europe can really do better in standing up for what it claims is “a core value of the European Union”.
Leon Saltiel is a political analyst based in Geneva.
© Copyright 2006 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
Vol. 12 No. 44 : 30 November 2006
http://www.europeanvoice.com/
By Leon Saltiel
The United Nations Human Rights Council convenes for its third session at the Palais des Nations in Geneva this week and is expected to discuss human rights issues. Few will be surprised if it does nothing of the kind.
The council replaced the discredited UN Commission on Human Rights. But in the first five months of its existence, says Human Rights Watch, “the new council has already garnered a level of condemnation that its predecessor took decades to achieve”.
It bluntly fingers EU “anemia” as one of the main reasons why the new body has become the creature of the Organisation of the Islamic Conference (OIC). This has effectively seized control of both its membership and agenda.
Where is the EU in this sorry story? European diplomats are being careful not to mix it with the OIC, arguing that the first priority is to build strong institutions for this new world forum. The results have so far been predictable: a continuous stream of censures for Israel and something close to radio silence, unless you listen
very carefully, on Darfur.
EU passivity coupled with the fact that the US has elected to stay out of the council, have put western democracies on the back foot. For all the earnest talk about building a durable structure, European influence on the shape of the new institution is minimal.
One of the EU’s evident weaknesses in such multilateral fora is its rotating presidency. How to speak with one voice on behalf of – soon – 27, proud and diverse nations? The EU presidency has been called a “source of instability and discontinuity”, not least because its impact keeps changing, depending on the clout and political inclinations of whichever country happens to hold it.
Often, when certain issues are discussed in the UN plenary, the EU is unable to express an opinion because its membership has not reached consensus. At other times, the positions it adopts are feeble.
Finding excuses for all this is easy. But the remedy, or at least a partial one, is hardly very complicated. The EU presidency, supported by a strengthened troika, could ensure it prepared a coherent position by taking a look at the agenda – the issues are known in advance – and co-ordinating the EU position ahead of the
meetings. The Geneva-based ambassadors could also do better to support this effort.
The OIC manages, after all, often lining up two dozen of its members to monopolise the debate and dominate debates. If that is not to become the norm, the EU has to adopt a more forceful approach, making sure its presidency is among the first to address the UN plenary and to set out coherent and principled policies from
the beginning. Individual EU member states should be encouraged to take the floor and reinforce the EU message.
Nor is the EU showing much energy or imagination about marshalling support from Latin American, African, and Asian states. Consultation with democratic states around the world needs to be formalised and the EU should reward progress in human rights performance and a constructive approach in multilateral fora.
The failure to build that kind of alliance, or to assert itself at all effectively at the Human Rights Council, suggests an alarming failure of political will. Even without a constitution and the appointment of an EU foreign minister, Europe can really do better in standing up for what it claims is “a core value of the European Union”.
Leon Saltiel is a political analyst based in Geneva.
© Copyright 2006 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved.
The Lebanese Test
Published in FrontPageMagazine.com
http://www.frontpagemag.com/Articles/ReadArticle.asp?ID=24256
September 7, 2006
By Nir Boms and Leon Saltiel
UN Secretary General Kofi Annan seemed particularly satisfied at the press conference in Brussels when the foreign ministers of the 25 European Union member states committed to contribute more that half of the 15,000 soldiers of the revamped UN force in Lebanon. Apart from the significance of this move for the stability of the region and the strengthening of the Lebanese government, the pledge of European soldiers signals an important shift in European Mideast policies: Europe is now willing to get involved militarily in the Arab-Israeli conflict.
The commitment of European forces was a difficult task that was made possible only after rounds of discussions and assurances on the role they will play in Lebanon. The main fear of the EU countries is that their soldiers might get dragged into military operations or become targets of Hezbollah attacks. The foreign policy chief of the Union, Javier Solana, stated that the disarmament of Hezbollah will not be UNIFIL’s task, but rather that of the Lebanese army.
Europe for a long time demanded an enhanced role in the Middle East, where it has historical ties and economic interests. The recent crisis gave the chance to Europe to prove that it really capable of playing an active role as a Middle East broker.
Two circumstances contributed to this development: first, the tying up of a large number of US forces—the traditional power-broker of the region—in Iraq and, second, the failure of a diplomatic solution to the recent war in Lebanon which brought Europe to the forefront, under pressure from the concerned parties (UN, Lebanon, Israel) and the European public opinion.
Outside the narrow framework of the Israeli-Lebanese conflict, the UN force in the region will be a test for the ability of third powers to make a positive contribution to peace in the region. The UN has had forces on Israel’s borders for decades but their numbers are small and their mandate and capabilities limited. More so, its record of accomplishment can be rated as poor at best.
The peoples of Israel and Palestine have been exhausted after decades of conflict, which left hundreds of casualties, great economic losses and a wider sense of insecurity and instability. One of the lessons the Israelis drew from the recent war in Lebanon was that unilateral moves do not seem to be successful, mainly due to the power void which they leave behind that can quickly be filled by extremist organizations. The emergence of Hamas and Hezbollah in the Gaza Strip and South Lebanon respectively—areas from which Israel withdrew its forces recently—gives legitimacy to this argument.
One of the biggest problems of the Israeli-Palestinian conflict is the lack of trust between the two parties, which gets more complicated by the weak structure of the Palestinian Authority. That reality also allows outside parties (e.g. Iran) to get more involved in Palestinian affairs.
If the model for the settlement of the recent crisis in Lebanon proves successful, a similar one could also be offered in the Palestinian case. An international force, which will be deployed on the agreed Israel-Palestinian border, will guarantee the implementation of an agreement on the one hand, and will strengthen the forces of the Palestinian state to exercise jurisdiction, disarm extremist groups and build necessary infrastructure on the other hand.
Europe should match its verbal wishes for a larger role in the developments in the Middle East with actions. UNIFIL may serve a golden opportunity for the European countries to prove that they can play a constructive role and contribute to peace in the region while gaining the confidence of both sides. This is a difficult task that will require leadership and vigilance that were not very common this far in relations to European Policy. But, with this confidence in hand, Europe could in turn guarantee the stability of a Palestinian state, which could possibly emerge in the near future.
This thought is one ray of hope that can come from the recent war in Lebanon. Europe—and indeed the whole international community—should not miss the chance to turn it into a reality.
Nir Boms is the Vice President of the center for Freedom in the Middle East and Leon Saltiel is a political analyst based in Geneva, Switzerland.
http://www.frontpagemag.com/Articles/ReadArticle.asp?ID=24256
September 7, 2006
By Nir Boms and Leon Saltiel
UN Secretary General Kofi Annan seemed particularly satisfied at the press conference in Brussels when the foreign ministers of the 25 European Union member states committed to contribute more that half of the 15,000 soldiers of the revamped UN force in Lebanon. Apart from the significance of this move for the stability of the region and the strengthening of the Lebanese government, the pledge of European soldiers signals an important shift in European Mideast policies: Europe is now willing to get involved militarily in the Arab-Israeli conflict.
The commitment of European forces was a difficult task that was made possible only after rounds of discussions and assurances on the role they will play in Lebanon. The main fear of the EU countries is that their soldiers might get dragged into military operations or become targets of Hezbollah attacks. The foreign policy chief of the Union, Javier Solana, stated that the disarmament of Hezbollah will not be UNIFIL’s task, but rather that of the Lebanese army.
Europe for a long time demanded an enhanced role in the Middle East, where it has historical ties and economic interests. The recent crisis gave the chance to Europe to prove that it really capable of playing an active role as a Middle East broker.
Two circumstances contributed to this development: first, the tying up of a large number of US forces—the traditional power-broker of the region—in Iraq and, second, the failure of a diplomatic solution to the recent war in Lebanon which brought Europe to the forefront, under pressure from the concerned parties (UN, Lebanon, Israel) and the European public opinion.
Outside the narrow framework of the Israeli-Lebanese conflict, the UN force in the region will be a test for the ability of third powers to make a positive contribution to peace in the region. The UN has had forces on Israel’s borders for decades but their numbers are small and their mandate and capabilities limited. More so, its record of accomplishment can be rated as poor at best.
The peoples of Israel and Palestine have been exhausted after decades of conflict, which left hundreds of casualties, great economic losses and a wider sense of insecurity and instability. One of the lessons the Israelis drew from the recent war in Lebanon was that unilateral moves do not seem to be successful, mainly due to the power void which they leave behind that can quickly be filled by extremist organizations. The emergence of Hamas and Hezbollah in the Gaza Strip and South Lebanon respectively—areas from which Israel withdrew its forces recently—gives legitimacy to this argument.
One of the biggest problems of the Israeli-Palestinian conflict is the lack of trust between the two parties, which gets more complicated by the weak structure of the Palestinian Authority. That reality also allows outside parties (e.g. Iran) to get more involved in Palestinian affairs.
If the model for the settlement of the recent crisis in Lebanon proves successful, a similar one could also be offered in the Palestinian case. An international force, which will be deployed on the agreed Israel-Palestinian border, will guarantee the implementation of an agreement on the one hand, and will strengthen the forces of the Palestinian state to exercise jurisdiction, disarm extremist groups and build necessary infrastructure on the other hand.
Europe should match its verbal wishes for a larger role in the developments in the Middle East with actions. UNIFIL may serve a golden opportunity for the European countries to prove that they can play a constructive role and contribute to peace in the region while gaining the confidence of both sides. This is a difficult task that will require leadership and vigilance that were not very common this far in relations to European Policy. But, with this confidence in hand, Europe could in turn guarantee the stability of a Palestinian state, which could possibly emerge in the near future.
This thought is one ray of hope that can come from the recent war in Lebanon. Europe—and indeed the whole international community—should not miss the chance to turn it into a reality.
Nir Boms is the Vice President of the center for Freedom in the Middle East and Leon Saltiel is a political analyst based in Geneva, Switzerland.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)